بررسی فرآیند فردیت در داستان کبوتر سفید کنار آینه از احمدرضا احمدی

داستان‌هایی که برای کودکان نوشته می‌شوند سرشار از نمادهایی است که اگر به‌خوبی رمزگشایی و تبیین شوند می‌توانند ما را در رسیدن به درکی متفاوت‌ و گاه عمیق‌تر از داستان هدایت کند. از رویکردهایی که راه منتقد را برای بررسی لایه‌های ژرف‌تر اثر باز می‌گذارند می‌توان به نقد کهن‌الگویی یونگ اشاره کرد. یونگ با تبیین واژه‌های به‌کارفته در اثر به‌عنوان نمادهای ناخودآگاه جمعی انسان، به تحلیل و بررسی آفرینش‌های ادبی می‌پردازد. در این پژوهش سعی شده است تا داستان کبوتر سفید کنار آینه از احمدرضا احمدی با رویکرد نقد کهن‌الگویی یونگ و در سه سطح موقعیت‌های کهن‌الگویی، نمادهای کهن‌الگویی و شخصیت‌های کهن‌الگویی بررسی شود. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که این داستان با دربرداشتن سه سطح فوق در پی رسیدن و رسانیدن کودک به فردیت است. به‌عبارت‌دیگر در این داستان کودک با آغاز و به پایان‌بردن سفری که بی‌شباهت به گذر از معصومیت و کسب تجربه و رسیدن به معصومیتی نظام‌مند نیست، فرآیند فردیت خویش را کامل می‌کند و به وحدت خودآگاهی و ناخودآگاهی می‌رسد.